Inmiddels heb ik een
aantal beperkingen waar ik rekening mee moet houden. Één ervan duurt een kleine
week en start zo’n tien dagen na de grote chemo, de darmen. Deze raken door het
gif ernstig van slag. Al het gif wat in het lijf terecht komt moet er ook weer
uit en de weg langs de darmen is daarvoor uitgekozen. Als deze beginnen op te
spelen is de stoelgang niet echt een feest.
Het meest uitgelezen moment om op gang te komen is de nacht. Geen idee waarom.
Het begint met wat gepruttel. Dan komt de aanval. Ik loop in een versnelling
naar het toilet, ik ben weleens te laat geweest, en zet mij neer op de pot. Met
kramp besluit iets wat op ontlasting lijkt via de darmen en anus naar buiten te
komen en het dondert de pot in. Normale poep drijft op het water, deze gaat op
de bodem liggen omringd met andere bloederige shit. Het geeft zelfs remsporen
bij het doorspoelen, terwijl het toch in het water ligt. Het gif doet ook zijn
werk aan de uiteinde van de darmen, het bijt de billen als het ware open. Daar
sta ik dan, mijn zeer pijnlijke billen af te deppen, vegen is niet te doen.
Daarna smeer ik een vette verzachtende zalf tussen de billen, doe een vers
inlegkruisje in de onderbroek op een plaats waarvoor ze niet bedoeld zijn, maak
de pot schoon en ga weer naar bed, wachtend op de volgende aanval. Meestal
herhaalt dit ritueel zich een keer of drie per nacht en duurt dit vijf nachten.
Echt slapen doe je zo’n nacht niet, maar de woorden die veel ouders gebruiken als de kinderen niet kunnen slapen, gelden ook hier. “Als je niet slaapt, dan rust je maar.”
Echt slapen doe je zo’n nacht niet, maar de woorden die veel ouders gebruiken als de kinderen niet kunnen slapen, gelden ook hier. “Als je niet slaapt, dan rust je maar.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten